از ماست که برماست
جوی که غالبِ اکثر غریب به اتفاق جامعه ما شده است جوی ناصحیح است .تفکر غالب حاکم بر مردم ما آن است که از سنی که توانائی اظهار نظر در باره مسائل را پیدا می کنند باید راجع به همه موضوعات،حتی موضوعاتِ بسیار تخصصی ابراز نظر کنند،حتی در اموری مانند تجویز دارو،هرچند که علم لازم برای این موضوع را نداشته باشند.خب باید این فرهنگ در میان مردم جا بیافتد که موضوعات را باید به متخصصینِ امور اختصاص داد،همه که متخصص نیستند.هستند؟!
موضوع عذاب آورِ دیگر آنکه تصور می شود باید از منافع یک گروه خاص که به ظاهری رنگین تر و آراسته تر دارد دفاع صرف کرد،لکن این اشتباه است.ما ملت نباید کاری به پیروزی جناح های خاص سیاسی داشته باشیم،ما باید به فکر منفعت ملی باشیم،باید به سود و ضرر ها نگاه کنیم و در عین حال با دید فراجناحی به موضوعات نگاه کنیم.ما باید حرف های همدیگر را بشنویم و ببینیم کدام یک بیشتر به نفع ملت است . وعده و وعید های کدامیک به توانایی ایشان نزدیکتر است.
وظیفه مردم و البته سودشان در تحقیق و تفحص و بحث در باره سخنان کاندید های یک انتخابات است تا درک کنند که کدامیک منافع عمومی اجتماع را مورد توجه بیشتری قرار می دهد.والله که دلیلی ندارد تا از یک نفر و یا یک جریان بخصوص حمایت صرف داشته باشند.اگر بحث و تحقیق در باره یک نماینده به نتیجه رسید ، می توان در طرفداری از کسی ثابت قدم بود و دیگران را اقناع کرد برای همراهی اما غالبا تصمیم احساسی و هوش هیجانی بر افراد غالب می شود و افراد توانایی تعقل مثبت را ندارند و برای اثبات نقاط قوت خود و یا اثبات ضعف دیگران دست به توهین و تشویش می زنند و رفتار هایی را شکل می دهند که سبب عدم رشد جمعی می شوند.
خواهشا!،ملتمسانه ،بیائید احساسات را کنترل کنیم تا تعقل و تفکر بتواند راه پیشرفت اجتماع را هموار کند.
سارا . و
