و اعتصموا بحبل الله جمیعا و لاتفرقوا
سخن از 16 آذر 1332 است. آنروز که صحن دانشگاه به جولانگاه مزدوران استبداد تبدیل گشت؛ آن روز که فریاد آزادیخواهی و استکبار ستیزی فرزندان ملت با سُرب و گلوله پاسخ داده شد؛ آن روز که سنگ فرش های دانشگاه تهران پیکر صد چاک لاله های به خون غلطیده را در آغوش گرفت؛ آری سخن از سالروز شهادت سه آذر اهورایی است و چه زیبا گفت مرحوم دکتر علی شریعتی که " این سه یار دبستانی که هنوز مدرسه را ترک نگفته اند ... نخواستند همچون دیگران کوپن نانی بگیرند و از پشت میز دانشگاه به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خویش فرو برند. از آن سال چندین دوره آمدند و کارشان را تمام کردند و رفتند اما این سه تن ماندند تا هر که را می آید بیاموزند ... آنها هرگز نمی روند. همیشه خواهند ماند. آنها شهیدند. این سه قطره خون که بر چهره دانشگاه ما همچنان تازه و گرم است."
